Visións místicas

Na confusión entre luces e sombras as pareidolias revelan rostros ocultos e figuras etéreas tanto nas paisaxes urbanas coma rurais. Convídasenos á contemplación e á conexión co espírito de todo o que nos rodea, unha especie de animismo naturalista e veneración aos devanceiros. No país do sol nacente igual lle chaman a isto algo así coma xintoísmo, non diría que non.

Nas encrucilladas do mundo visíbel onde o urbano e o rural mestúranse nunha harmonía silenciosa, as pareidolias erguen os seus contornos. Nos reflexos das augas fluviais e nas sombras dos edificios cosmopolitas as formas emerxen revelando rostros e figuras que semellan susurros dos Kami, os espíritos venerados no xintoísmo.

As árbores nas paisaxes rurais, cos seus troncos nodosos e copas frondosas, ocultan segredos antigos mentres nas rúas da cidade as siluetas dos edificios compiten por contar historias esquecidas. Cada pedra, cada recuncho, é unha manifestación da esencia divina que habita en todas as cousas. O vento que percorre os campos abertos e os ríos que serpentexan entre as montañas, murmuran lendas de tempos pasados nun diálogo eterno ca humanidade.

No frenesí da vida cosmopolita, entre os cristais das marquesinas e os neóns dos escaparates, os reflexos mesturan o cotián co transcendente. As facianas humanas convértense en espectros etéreos; fragmentos de realidades múltiples que existen máis aló da nosa percepción inmediata. A fotografía, coma acto de contemplación, sérveme para capturar estas manifestacións fugaces revelando a sinxela beleza do momento presente.

Deste xeito, na mística invocación das pareidolias, atopo un convite a ver máis aló do aparente, a recoñecer a presenza dos Kami en cada aspecto da miña contorna. O xintoísmo, ca súa reverencia pola natureza e polo ciclo da vida, guíanos a unha maior comprensión da interconexión de todo o que nos rodea. E é neste xogo de luces e sombras, de formas e de figuras, onde esa maxia do mundo desvélase ante os meus ollos lembrándome que todo está vivo e que cada cousa ten a súa propia alma e o seu propio motivo de ser.