Supervivencia

Nas profundidades da noite, os medos e perigos tecen historias invisíbeis alertando os nosos sentidos á delicada danza da supervivencia. No ciclo eterno da vida, cada alarma é un recordatorio da forza e a esperanza que nos impulsa a seguir adiante.

No vasto pano de estrelas e sombras
os medos erguen as súas murallas
invisíbeis susurrando segredos antigos ao oído do soñador.

No corazón da noite
cando o perigo faise palpábel
e as alertas resoan coma ecos distantes
a vida esperta anovada
pola primixenia forza da supervivencia.

Cada latexo,
unha lembranza da fraxilidade e fortaleza,
tece un ciclo eterno de nacemento,
crecemento e renovación.

Os medos,
coma antigos gardiáns,
guían os nosos pasos
evitando  os perigos
lembrándonos a esencia mesma do existir.

Nas marxes deste delicado equilibrio
atopamos a beleza da vida
florecendo entre a certeza e a incertidume,
entre o soño e a vixilia.

E así, entre as sombras e a luz,
a existencia revélase
con toda a súa complexidade
coma un cadro pintado
con trazos de coraxe e esperanza
onde cada alerta é un chamado á vida
e cada perigo un recordatorio
da nosa capacidade infinita...

...para sobrevivir e renacer.