En las profundidades de la noche, los miedos y peligros tejen historias invisibles alertando nuestros sentidos al delicado juego de la supervivencia. En el eterno ciclo de la vida, cada alarma es un recordatorio de la fuerza y la esperanza que nos impulsa a seguir adelante.
No vasto pano de estrelas e sombras
os medos erguen as súas murallas
invisíbeis susurrando segredos antigos ao oído do soñador.
No corazón da noite
cando o perigo faise palpábel
e as alertas resoan coma ecos distantes
a vida esperta anovada
pola primixenia forza da supervivencia.
Cada latexo,
unha lembranza da fraxilidade e fortaleza,
tece un ciclo eterno de nacemento,
crecemento e renovación.
Os medos,
coma antigos gardiáns,
guían os nosos pasos
evitando os perigos
lembrándonos a esencia mesma do existir.
Nas marxes deste delicado equilibrio
atopamos a beleza da vida
florecendo entre a certeza e a incertidume,
entre o soño e a vixilia.
E así, entre as sombras e a luz,
a existencia revélase
con toda a súa complexidade
coma un cadro pintado
con trazos de coraxe e esperanza
onde cada alerta é un chamado á vida
e cada perigo un recordatorio
da nosa capacidade infinita...
...para sobrevivir e renacer.