O Camiño infinito de
Andoni Moreta

Andoni Moreta Hernández, un profesor éuscaro cuxa experiencia vital ligouno ao Camiño de Santiago e que pasou a ser o seu Camiño de Vida

Andoni Moreta Hernández era mestre nun centro de Educación Especial en Euskadi, casado e pai de familia con tres fillos, a primeiros de século seguro que non podería chegar a imaxinar o rumbo que a súa vida collería por mor da súa profesión que ademais era tamén a súa vocación.

Hoxe vai camiño dos setenta anos de vida, unha vida que foi dar un xiro de cento oitenta graos cando tiña cincoenta e tres, un 16 de febreiro do 2008. Nesta fatídica data, unha alumna autista de Andoni caeu por unha fiestra do centro desde un primeiro andar coa mala e desgraciada sorte de ficar en estado comatoso. Desde entón, Andoni, que non era relixioso, quedou moi afectado, pregou a quen lle puidera escoitar e pediu pola salvación da nena comprometéndose a facer o Camiño de Santiago se algún deus o escoitaba e axudaba.

Aos poucos, a moza de doce anos amosou unha lixeira recuperación comezando a mover dedos e dedas. Coma bon pagador, Andoni comezou o 9 de marzo do 2008 o seu Camiño tal e coma prometera. E a promesa tiña que ser cumprida até o día da recuperación absoluta da súa benquerida alumna. Pero por desgraza, aos dous meses a mociña non puido superar os danos do seu accidente e finou quedando Andoni totalmente afundido. E aquí fago un inciso para mandarlle unha agarimosa aperta de pésame á familia desa nena porque a dor de Andoni non poderá superar xamais á dor dun proxenitor. Isto téñoo moi presente no momento que escribo estas verbas. 

Desde entón, Andoni non deixou de camiñar e xa estamos a chegar á segunda década percorrendo camiños e estradas, indo e vindo polo Camiño de Santiago ademais doutros roteiros alén das nosas fronteiras, pois camiñou por moitos lugares de Europa e incluso chegou visitar Siria en tempos onde o conflito xa estaba a ser patente nas rúas, un lugar ao que asegura gustaríalle volver pero que non o ve posíbel actualmente.

Nos seus roteiros sempre volve por Galiza, un lugar onde síntese ben recibido pola xente. Sempre atopa algún lugar onde pasar a noite. No seu camiño atópase con persoas que o convidan a durmir en hoteis ou albergues; que por certo, asegura que non son lugares para o descanso da xente pobre, "hoxe os albergues son máis un negocio turístico ca de peregrinaxe". Coma o propio Andoni di, "un pobre non pode facer o Camiño".

Andoni será lembrado por moitos camiñantes e peregrinos sobre todo polos seus primeiros anos de aventuras nas que ía acompañado dunha cadela chamada Tau de raza cruzada entre pastor belga e lobo. Un agasallo recibido duns militares en León. Esa cadela foi medrando tanto que ao final, e por evitar problemas, decidiu deixarlla a un amigo de Burgos onde quedou moi ben coidada.

O seu camiño xa non se detivo máis, pero el vive tranquilo e feliz co que fai. Non sofre remorsos familiares; pois entende que a súa familia, ademais de apoialo na súa decisión, non queda mal. A casa que tiña quedou para a súa cónxuxe e as súas fillas contaban xa con corenta anos de vida e polo tanto, tampouco quedaban desamparadas. Non son quen de xulgar estas decisións e coido que ningún lector debería selo tampouco; igual, os únicos con postestade de facer crítica ao respecto deberían ser os seus propios familiares cos que nunca tiven oportunidade de falar e polo tanto dos que descoñezo as súas opinións.

A pesar da súa apariencia, non é un tipo que pida cartos, porque segundo el mesmo me dicía, non sabe facelo. Tampouco sabe roubar. Os cartos que consegue son os que a xente lle ofrece voluntariamente. Ás veces, un lugar onde quedarse a descansar; outras, un bocado que levar a boca; a meirande parte das veces, algo de diñeiro. El non precisa máis. Teno pasado moi mal, pero tamén ten unha gran colección de boas anécdotas en todo o tempo que leva camiñando el so ca súa mochila... e tamén de antes con Tau, por suposto. Andoni; con todo, prefire esquecer as cousas malas e quedarse só co bo da vida. Así e todo, síntese feliz e non precisa máis para poder vivir feliz a súa maneira.

Eu podo dar fe de que sabe falar, porque é un tipo educado; e de que tamén é difícil que alguén que o coñeza e se deteña a falar un pouco con el non acabe por dárlle algo de cartos.

Iso si, con tantos quilómetros percorridos, que a día de hoxe calcúlolle a ollo máis de trinta mil, tamén debe ser un portento físico que xa nos gustaría máis de un.